Bloemen, beton en andere goede voornemens...

Bloemen, beton en andere goede voornemens (een vergezochte theorie, maar daar hou ik wel van)

 

2010 Noem ik het jaar van de muur.

Dit jaar heeft mij namelijk geholpen om een hele mooie, dikke muur om mezelf heen te bouwen. En dan heb ik het niet over een dun muurtje, een extra laagje, een soort van glazen huis, een luchtbel.... Nee, mijn muur is van beton, hij is dik, geisoleerd en als je denkt dat hij nu wel dik genoeg is dan is daar nog de verborgen anti-aanbaklaag aan de buitenkant die je op het eerste gezicht misschien niet ziet, maar die er wel degelijk is.

Voor anderen valt een soortgelijke muur misschien onder de catergorie 'bord voor je kop', maar bij mij is dat niet zo. Tenminste... Niet ALLEEN zo. Mijn muur biedt mij veel meer dan alleen een bord voor mijn kop. Hij biedt een veilige ruimte. Een plek voor mij alleen waar niemand bij kan. Het enige wat mij door de muur kan bereiken is geluid, en als ik heel erg mijn best doe ook wel wat gevoel. Ik heb een klein gaatje in de muur waardoor ik als een seniel, oud en geschift wijf naar buiten kan kijken of het buiten eigenlijk wel veilig is.

Heerlijk, zo'n muur. Niemand die me iets kan maken. Niemand die te dicht bij kan komen, niemand die mij kan kwetsen...

Maar ja... ook niemand die echt van mij kan houden. Wie houdt er immers van een betonnen muur...

 

Mijn muur heeft helaas nog een nadeel.

Ontploffingsgevaar...

Stel dat mijn muur maar dun was... wel een dun extra laagje of een luchtbel. Als iemand dan door die muur heen wil breken dan is er nog geen ontploffingsgevaar... Een luchtbel kan klappen, maar dat staat niet in verhouding tot het ontploffen van een stuk beton.

De laatste tijd heeft mijn muur redelijk wat scheuren en barsten opgelopen. En nog niet zo lang geleden zelfs een groot gat... Als dat gebeurd dan wordt je ineens in je comfortzone aangevallen. Kunnen alle emoties ineens naar binnen en ook alle emoties ineens naar buiten. Dat zorgt voor een wirwar van gedachten die alle kanten opvliegen en je uiteindelijk keihard rond de oren slaan.

En niemand bevindt zich toch graag in het middelpunt van een ontploffing? Ik niet in ieder geval.

 

Gister zei iemand tegen mij dat het misschien goed is om oude angsten achter me te laten en me weer open te stellen voor de toekomst. Als ik dat niet doe loop ik waarschijnlijk de kans op nieuw geluk mis. Ik denk dat dat een hele slimme en waarheidsgetrouwe opmerking is... Je kan niet blijven hangen in het verleden, want dan laat je je verleden je toekomst bepalen waardoor je eigen angsten juist werkelijkheid worden. Deze persoon zei ook: Niet iedereen is hetzelfde... Ben ik nou echt zo lomp dat ik mezelf dat nooit eerder heb kunnen realiseren?

Gun jezelf het geluk, sta ervoor open en het komt vanzelf naar je toe... Maar als je er bang van bent, als je jezelf ervoor afsluit, dan is geluk ook bang voor jou en zal het je dus nooit bereiken...

 

Momenteel staat mijn prachtige muur op het punt van instorten. Ik kan de scheuren en barsten misschien nog wel corrigeren, maar dat gat wat er nu zit zal een groter probleem worden. Het zal meer tijd en energie kosten om dat weer helemaal terug op originele sterkte te krijgen.

En nu vraag ik me af... Wil ik wel een betonnen muur om me heen. Wil ik mezelf wel afsluiten voor dingen om me heen en ze enkel met een synisch oog bekijken. Wil ik wel leven in een kerker waar niemand me kan bereiken en op het moment dat dat wel gebeurd dat ik dan wordt opgeslokt in de ontploffing die dat met zicht meebrengt...

 

Nou, ik denk het niet he...

 

Daarom heb ik vannacht een oplossing bedacht.

Ik ga de scheuren en barsten in mijn muur wel dichten en het gat, dat zal in ieder geval ook wel een beetje gedicht moeten worden.

Maar dit keer niet met beton, maar met bloemen. In de loop der tijd zal mijn hele muur vervangen zijn door een dun laagje van prachtige bloemen.

Bloemen zijn mooi om naar te kijken, ze ruiken fijn, de kleuren maken je vrolijk, bloemen leven, ze bewegen en ze zijn dynamisch. Je kan er tussendoor kijken, voelen en ertussendoor stappen als dat nodig is. Ze zijn toegankelijk voor mezelf en voor anderen. Ze stralen leven, liefde en vrolijkheid uit en trekken leven, liefde en vrolijkheid aan. Alles dat ik graag zou hebben in mijn leven, alles wat ik nodig heb.

En natuurlijk is er de kans dat een bloem verwelkt of misschien zelfs meerderen tegelijk... Maar het mooie van bloemen is dat de natuur zichzelf weer zal herstellen. Zolang ik goed voor mezelf zorg zal de natuur voor mijn bloemen zorgen.

 

En zodra mijn bloemen op volle kracht bloeien en stralen hoop ik dat er heel veel mensen zullen zijn die dit geluk met mij willen delen... Dan heet ik jullie allemaal welkom in mijn zelfgecreeerde bloementuintje.

 

Dat is mijn goede voornemen voor 2011...